Toeren op de Limfjord

Nadat de havenmeester is geweest, loopt Kees met zijn laptop naar het clubhuis van de sejlklub om te kijken of er een internettoegang te regelen valt. Er is wifi, maar niemand kent een wachtwoord en de receptie van het resort, waar de jachthaven deel van uitmaakt is rond deze tijd al gesloten. Daar moet je namelijk het wachtwoord ophalen. Helaas geen internet, dus ook geen reisverhaal naar de weblog.

Het is mooi weer en de zeilclub heeft regatta avond. Er doen zeker twintig schepen mee; van toerjachten tot echte racers. De start is voor de wind en onder spinnaker vertrekt het veld. Een goed uur later zijn de eerste racers terug, maar het duurt nog een uur voordat het laatste toerjacht arriveert. Zo te horen is de prijsuitreiking  een gezellige boel. Het eind ervan maken wij niet meer bewust mee.

De volgende ochtend, woensdag, staan we bijtijds op, ontbijten en maken de boot zeilklaar. We vertrekken met bestemming het eiland Lyvo. Bij een gesprekje met een paar Denen op een Bavaria werd ons dat aangeraden. Lyvo is een natuurgebied en er woont niemand. Er vaart een pontje naar Roenbjerg, dat bezoekers brengt.

We varen door de Oddesund brug, die netjes voor ons wordt open gedaan. Drie rode knipperlichten waarschuwen ons, dat we aanstonds door de brug mogen en als ze vast branden mogen we eronderdoor. Drie lampen gelden voor de vaart van West naar Oost, twee lampen gelden voor de omgekeerde vaarrichting. Een tien mijl verderop varen we onder de vaste brug bij Glyngore door. De brug heeft een hoogte van 26 meter, en met onze mast van ruim vijftien meter is dat dus geen probleem. Het weer verslechtert. De aanvankelijke wind van SW 3 krimpt naar S en neemt toe. De zon laat het helemaal afweten en het wordt grijs en af en toe valt er motregen. Maar we zeilen lekker.

Op Lyvo is een piepklein haventje, waar de pont afmeert. Met een beetje geluk kunnen er één of twee jachten liggen. Het haventje ligt open voor Oostelijke en Zuidelijke winden. Tegen de tijd dat wij bij Lyvo arriveren, het is al tegen vijf uur, is de wind gedraaid naar Zuidoost en toegenomen tot 5 Bft.

We zien af van ons oorspronkelijke plan om op het eiland te overnachten en lopen het haventje van Roenbjerg binnen. De enige plek, die voor ons geschikt lijkt, wordt opgesierd met een bord “Forbudt fortojing”. Maar met twee meter diepgang en een breedte van ruim drieënhalve meter hebben we geen keus. Het is er inderdaad verboden af te meren, maar een paar lokalen adviseren ons toch maar te blijven liggen. “Klaagt er niemand, dan hoeven jullie niet te vertrekken. En dat er op dit tijdstip nog iemand komt is onwaarschijnlijk.” Wij hebben er een goede nachtrust.

De volgende dag is het nog steeds grijs, maar het is droog. We zeilen naar de beweegbare brug over de Aggersund. Ook hier de rode lampen, maar deze brug opent alleen op het hele en halve uur voor pleziervaart. Na de brug zeilen we nog een uurtje, maar dan moet de motor aan om ons naar Aalborg te brengen. Om drie uur, we zijn dan al vlak bij Aalborg, denken we allebei dat het al minstens vijf uur is, zo donker en grauw is het.

We lopen de jachthaven van de Aalborg Sejlklub binnen. Het is de eerste haven op de Zuidoever en ligt zo’n drie kilometer van het centrum verwijderd. Ook hier minimale liggelden. Voor ons bijna 11 meter lange schip 120 Dkr, iets meer dan 8 euro. In onze Duits Hafenhandbuch heet deze haven Marina Fjordparken, maar die naam komen we hier niet tegen.

In de avond lijkt het weer zich verder te verbeteren en als we vrijdag opstaan schijnt de zon. Kees gaat naar het clublokaal, waar volgens de havenmeester wifi beschikbaar is. En inderdaad: er is internet toegang. Hij upload het reisverhaal over onze reis van Vlieland naar de Limfjord en een paar foto’s.

De verdere ochtend besteden we aan de was doen, de bedden luchten, het interieur eens goed schoonmaken, boodschappen doen in onze eigen voorraad, de fietsen klaarmaken en dit verhaal schrijven. Na de lunch gaan we naar de stad.

Aalborg is een behoorlijke plaats met het daarbij behorend verkeer. Er is veel industrie, maar ook een gezellig centrum. Het is een universiteitsstad en er lopen veel jongelui in de stad. Er zijn ontelbare bars, eethuisjes en koffiebars. Echt bekoren kan de stad ons niet.

Op de terugweg doen we boodschappen bij de super. Bezakt en beladen – we hadden te weinig tassen – fietsen we het laatste stukje naar de boot. We genieten nog wat van de zon en maken bami goreng met allerlei verse groenten en lekkere sambal van Roos.