Naar de overkant

Op zondag, 24 juni, in Beaucette op Guernsey doen we het rustig aan. Kees heeft wat fysieke problemen. Hij heeft een paar dagen geleden zijn linker hiel verwond. Er zat een sneetje in en een stukje vel lag los. Waarschijnlijk is het wondje niet goed verzorgd, want het bleef pijnlijk en de voet is wat dik. Ook heeft hij bij een wandeling langs de kliffen zijn linkerknie verdraaid en ook deze is dik geworden. We moeten het een paar dagen wat rustiger aan doen. Niet te ver wandelen en niet te ver fietsen. Dat is geen straf, we hebben genoeg te lezen.

Op maandag is het zonnig en als de wind wegvalt wordt het heet. We lezen en doen eigenlijk niets en wachten tot Kees’ been het weer gaat doen.

Dinsdagmorgen halen we de fietsjes tevoorschijn. We moeten boodschappen gaan doen. De dichtstbijzijnde supermarkt is in St. Samsons, op ongeveer vier kilometer afstand van de boot. Dat is onder deze omstandigheden te ver om te lopen, dus moet er gefietst worden. We doen onze boodschappen bij de Co-op en rijden terug. Kees’ knie is weer dik, maar met zijn voet gaat het een stuk beter. Het is heerlijk weer en we doen de rest van de dag weer rustig aan.

De jachthaven is een voormalige steengroeve voor graniet en de hoge wanden zijn begroeid met doornige struiken. Er zijn ook stukken waar vel paars bloeiende planten staan. We zien op woensdag vogeltjes, die we niet meteen herkenden. Het blijken tapuiten te zijn. De tapuiten hebben nesten in de begroeiing, evenals de merels. Als er zich een ekster vertoont, trekken de tapuiten en de merels gezamenlijk op om de indringer te verjagen. Het is een heel spektakel. Is de ekster eenmaal verjaagd, dan is het snel weer rustig. Ook hangt er regelmatig een torenvalk boven de velden bij de haven. Maar gek genoeg zien de merels en de tapuiten deze – en de meeuwen – niet als een bedreiging voor hun nesten. En de hele dag zingen de veldleeuweriken. Het is mooi hier en de mensen vriendelijk.

Donderdagochtend lijkt het met het been een stuk beter te gaan. Als test lopen we een rondje om de haven en dat gaat weer redelijk goed. Helaas zit de wind in het noordoosten en waait hard. We maken nog geen aanstalten om naar Alderney of Cherbourg te varen. Hier in Beaucette is het aangenamer. We blijven hier nog wel een paar dagen.

Op vrijdag gaat het met Kees’ been verder beter. We maken een voorzichtige wandeling naar fort Doyle, net naast de haven. We genieten daar van het prachtige uitzicht. We zien Alderney liggen, maar ook de Franse kust is te zien. We zien de gebouwen van de opwerkingsfabriek op Cap la Hague schitteren in de zon. En als we naar het zuidoosten kijken zien we Herm, Sark en Jersey liggen. Op de terugweg zien we putters in het struikgewas. Ze zijn niet schuw en we kunnen de mooie vogels prima bewonderen.

Het valt ons op, dat er veel mensen op slecht verzorgde jachten wonen. Op zaterdag spreken we er met de eigenaar van een grote luxe motorboot over. Het blijkt dat buitenlandse personen met een werkvergunning op Guernsey alleen mogen wonen op privé eigendom (private property). Hierdoor zijn de huren, die deze mensen moeten betalen schrikbarend hoog. Boten in een privé jachthaven, gelden als privé eigendom. Boten in een haven van de overheid niet; daar mag alleen de eigenaar gebruik van maken. Beaucette Marina is een privé eigendom en op de boten kan dus door derden gewoond worden. En daar wordt op ongeveer dertig schepen gebruik van gemaakt. De jachten zijn dus om op te wonen en niet om als pleziervaartuig te worden ingezet.

We gaan op de fiets weer wat boodschappen doen en maken plannen voor het vervolg van de reis. Morgen, zondag, lijkt het wat minder te gaan waaien en is er een kans dat de wind even niet uit het noordoosten blaast. Alderney is geen optie, want als de noordoosten wind terugkeert – en daar lijkt het op – is die haven (moorings) niet geschikt. Die ligt open voor de noordoosten wind. Cherbourg dan? Ja daar kunnen we morgen komen, maar dan. Na morgen is de noordoosten wind terug en liggen we weer voor onbepaalde tijd vast. En van Cherbourg naar Le Havre of Dieppe zijn het toch weer forse stukken.

We hakken de knoop door: we gaan via de Engelse zuidkust terug richting Nederland. We plannen de tocht en maken de boot weer klaar voor een zeereis. We vertrekken morgen zo vroeg als de waterstand op de drempel het toelaat en kunnen dan juist voor donker in Poole Harbour aan de Engelse zuidkust een ankerplek vinden.

We staan op zondagochtend om zes uur op (nog steeds Nederlandse Zomertijd, want we laten ons niet gek maken door die Engelsen met hun British Summer Time; hadden ze maar niet voor een Brexit moet kiezen). We ontbijten, maken heet water voor een kop soep onderweg en zetten een kan koffie. Dan kijken we naar de waterstand op de drempel. Nog niet meer dan 150cm. Dat is nog te weinig. Pas om half acht staat er voldoende water en kunnen we op weg. Dat is een half uur later, dan we uitgerekend hadden.

Eenmaal uit het geultje tussen de rotsen hijsen we de zeilen en zetten koers naar de Casquets. Dit zijn een stel rotseilanden ten westen van Alderney. We ontlopen zo de Race of Alderney en het is amper een omweg. Hoog aan de wind komen we in de stevige wind en met de stroom mee goed vooruit. Bij de Casquets hebben we het tijdverlies van de late start al helemaal weggewerkt.

Het gaat nog een uurtje goed, maar dan zakt de wind in. Met zeilen op en de motor bij om toch een beetje vaart te blijven houden steken we de scheepsroutes van en naar het Nauw van Calais over. Het is koud en een onweersbui haalt ons in. Gelukkig kan Flip, onze automatische piloot, prima sturen en schuilen wij onder de buiskap.

Rond een uur of drie is het weer droog en wordt het wat warmer. Helaas moet de motor bij blijven staan om onze snelheid te houden. We willen voor alles niet in het donker in Poole Harbour binnenlopen. Tegen vijven regent het weer even. Daarna klaart het op en zien we zelfs enige stukjes blauwe lucht. We zien de Engelse kust: Portland, Anvil Point en het eiland Wight.

We beleven weinig plezier aan deze overtocht. Alleen de eerste paar uur hebben we lekker gezeild. De rest van de reis stond Dieseltje onder in de boot te kloppen. Van ons mogen we er al zijn, maar we moeten nog een paar uur. Het zicht wordt minder en Wight verdwijnt weer uit beeld. Ter hoogte van Anvil Point zien we zes zeekoeten. Om half tien zien we zelfs het zonnetje nog even. Om kwart voor tien varen we langs de restanten van Old Harry, een kalksteen pilaar van vijftien meter hoog, die een paar jaar geleden is ingestort. Er rest nu alleen nog een klein stompje van de eens zo trotse Harry.

Dan zijn we bij het kanaal dat naar Poole Harbour leidt. We hebben een dikke stroom mee en de veerboot uit Cherbourg in onze nek. Net achter de veerboot varen we langs de kettingpont, die in de ingang van Poole Harbour heen en weer vaart. We zijn binnen en met de zon net onder is er nog genoeg licht om een ankerplek of een lege mooring te vinden. We zien een paar lege moorings en besluiten daar vast te maken. Bij de eerste poging mislukt de aanlegmanoeuvre omdat we niet vanaf ons dek bij de ton kunnen komen, bij de tweede krijgen we de ton met de bootshaak te pakken en kunnen we vastmaken. We ruimen op en na een hapje en een drankje gaan we naar bed. Een uur later zitten we weer buiten: we kunnen geen van beiden slapen. Nadat we flink afgekoeld zijn, proberen we nog een keer de slaap te vatten. Het lukt en het wordt stil aan boord van de Salacia. Het is dan al zondag.

Als we wakker worden, en da’s niet eens zo laat, ruimen we eerst eens goed op. Deze winter zijn er blaadjes en andere biologische rommel in onze giek terecht gekomen en door de regen van gisteren is dat er allemaal uit gespoeld. Op het dek en in de kuip ligt het vol met viezigheid. Met een emmertje zoet water uit onze tanks ruimen we het op.

We zouden voor de mooring vijftien Engelse ponden per nacht moeten betalen. We lezen in onze almanak dat we via de marifoon toestemming aan de havenmeester hadden moeten vragen voor gebruik van de mooring. Nu is het toeval, dat wij dit nu juist niet hebben gelezen en wij gewend zijn dat de havenmeester langskomt om zijn geld te innen. Het komt erop neer, dat wij in Poole Harbour gratis liggen.

Deze maandag genieten wij van de bedrijvigheid hier. ’s Avonds zijn hier zeilwedstrijden. Wel tachtig boten en bootjes in vijf startvelden racen er. Zomaar op een maandagavond.

Voor woensdag wordt een westenwind voorspeld en we besluiten daarom nog een dagje te blijven liggen. Zolang de havenmeester niet komt, is het toch gratis. We zijn nu eenmaal Hollanders, toch?

Dinsdag is het prima weer en we lezen nog wat. De accu’s beginnen leeg te raken, want de koelkast blijft aan staan. We halen een zonnepaneel tevoorschijn, stellen het op en ’s avonds is de voorraad stroom weer behoorlijk aangevuld. Verder checken wij de motor en zien dat de riem voor de dynamo en waterpomp een heel eind versleten is. Niet zo vreemd als je weet dat de riem al ruim zevenhonderd uur meegaat. We hebben een reserve riem en besluiten deze in de volgende haven te monteren. Daarvoor moeten we hem uit de kast onder ons bed halen. Dus bed afhalen, lattenbodem verwijderen en kast uitpakken. Daar hebben we nu even geen zin in.

Woensdag kunnen we op ons gemak ontbijten, want de stroom loopt pas tegen achten naar buiten. We maken los van onze gratis mooring en varen op de motor naar zee. Aan het eind van het kanaal zetten we zeil en laveren onder vol tuig naar de Needles. Deze krijtrotsen en eilandjes vormen de westpunt van het eiland Wight en zijn de ingang naar de Solent. Onderweg krijgen we nog twee buitjes maar erg nat worden we er niet van. Om half twaalf zeilen we de Solent op. Eerst de Needles, dan Hurst Castle en we zijn op binnenwater. Om kwart voor twee zijn we afgemeerd aan de gastensteiger van de Lymington Town Sailing Club. Kees gaat zich melden op het havenkantoor en krijgt te horen dat we in de uitgezochte boxr niet kunnen blijven liggen. We moeten verhalen en vastmaken aan de buitenzijde van de steiger langs een 42 voet lange zeilboot. We hebben elektriciteit en water, en dus is alles oké.

We gaan onmiddellijk aan het werk. We spuiten de boot af, want alles is zout geworden. We spuiten ook de giek uit en verwijderen zo de laatste restjes tuinafval. Dan blijkt bij een controle dat er een lek zit in een koppeling bij onze boiler. Gelukkig gaat het om een slang, die uit de snelkoppeling is geschoven en kunnen we probleem snel oplossen. We halen ons bed af en pakken de zak met reservedelen voor de motor en vinden er geen reserve drijfriem. Blijkt die in een andere doos onder de bank te zitten en hoefden we het bed helemaal niet af te halen. We demonteren de oude riem en plaatsen de nieuwe. Een half uur onderdelen zoeken, een kwartiertje gereedschap klaar leggen, een kwartiertje werk om de riem te demonteren en te monteren en tenslotte een kwartiertje werk om alles op te ruimen en handen te wassen. Ik denk dat de ANWB-Wegenwacht het sneller doet. Maar het resultaat is goed. Morgen nadat de motor een uurtje heeft gelopen de spanning van de riem nog eens controleren en klaar is Kees.

Kees belt voor de zekerheid met de Haslar Marina in Gosport om er zeker van te zijn, dat we daar morgen een box hebben. Dit weekend is er de traditionele Round The Island Race. Een wedstrijd voor zeilboten waar bijna 1700 boten aan meedoen. En dus is het druk in de havens rond Wight. Haslar Marina geeft ons gelukkig de garantie dat er morgen voor ons een box beschikbaar is.

In de avond - we zitten net aan een drankje – valt er ineens een mistbank de haven binnen. Het wordt meteen guur en we vertrekken naar binnen. De veerboot naar Wight komt op een twintig meter langs en als we wat later op bed liggen worden we door de misthoorn van de pont uit onze slaap gehouden. Gelukkig varen de boten niet de hele nacht door en kunnen we verder genieten van een gezonde nachtrust.

Op donderdag loopt de stroom vanaf tien uur met ons mee. Op dat tijdstip verlaten we dan ook de haven van Lymington. We varen het kanaaltje uit en hijsen de zeilen. Met een matig gangetje gaan we op weg richting Gosport bij Portsmouth. We hebben twee knopen stroom mee en met onze eigen snelheid van vier knopen maken we toch nog zes knopen over de grond. Het weer is goed en we hebben genoeg aan een in t-shirt.

Als we Cowes zijn gepasseerd laat de wind het afweten. De meeste boten ruimen hun zeilen op en gaan ankeren voor de lunch of varen op de motor verder. Dat laatste doen wij ook. Vlak voor de ingang naar Portsmouth Harbour komt ons de hovercraft ferry uit Wight achterop en loopt vlak achter ons langs. Indrukwekkend.

We varen de haven van Portsmouth binnen via het Small Ships Canal, een gebied net links van het hoofdvaarwater. Eenmaal binnen gaan we bakboord uit de Haslar Creek in. We roepen vijf keer via de marifoon de Haslar Marina op, maar krijgen geen reactie. Uiteindelijk leggen we aan aan de meldsteiger en Kees loopt naar het havenkantoor. Hij blijft even weg, want het kantoor ligt aan de overkant van de haven en dat is zeker tien minuten lopen.

Op het kantoor meldt hij, dat hij gisteren telefonisch contact heeft gehad met de Marina en dat hem een box werd beloofd. Daarop krijgt de Salacia een box toegewezen. Kees betaalt en loopt weer terug. We verhalen naar de aangewezen box en drinken eerst wat. Dan gaan we boodschappen doen en kopen eindelijk weer eens betaalbare, maar nog steeds niet goedkope, groenten en fruit.

We maken een heerlijk warme maaltijd en schrijven dit blog, wat we overigens morgen pas publiceren, omdat we de foto’s eerst nog moeten uitzoeken. Overigens is de spanning van de drijfriem in orde en de waterleiding weer dicht. Maar Kees’ knie is nog niet beter.