De Limfjord bereikt

Op woensdagavond liggen we nog steeds op Vlieland; en op donderdagavond ook. Op vrijdag lijkt het weer wat te verbeteren, maar als het zover is, blijken de weermannen en vrouwen er weer naast te zitten. We fietsten de afgelopen dagen over het eiland, deden wat klusjes, leerden onze boot nog beter kennen, deden boodschappen  en doodden de tijd met lezen, wat trouwens niet de beroerdste bezigheid is. Voor zaterdag voorspellen het KNMI en de DWD (Deutsche Wetterdienst) betere condities.

Vrijdagavond zitten we onder het overdekte en met kachels verwarmde terras van hotel Zeezicht. Buiten stortregent het, maar wij luisteren naar twee plaatselijke zangers; Drijfhout noemen ze zich. Ze zingen shanties en folksongs, deels in het Nederlands, maar ook in het Engels. We hebben het goed naar ons zin.

Zaterdagochtend staan de seinen op groen en met het tij lopen we om drie uur in de middag het Stortemelk uit. Er staat nog een forse wind – 5 Bft – en er lopen in het zeegat nog flinke golven. Maar eenmaal de uiterton voorbij en met een ruimere koers stuiven we er met zo’n 7,5 knopen van tussen. Ons doel? Thyboron in Denemarken, de westelijke toegang tot de Limfjord.

We willen de verloren tijd een beetje inhalen en besluiten de Duitse wadden en Helgoland maar te laten liggen voor een andere keer. Door van Vlieland rechtstreeks naar de Limfjord te gaan, bekorten we de afstand met ruim honderd zeemijlen. Toch zijn het er nu toch nog 250 mijlen, die we moeten overbruggen. En dat zonder tussenstops. Onze geplande aankomsttijd is maandagavond rond zes uur. Gelukkig rekenen we een beetje conservatief en mogen we ervanuit gaan, dat we er wel vroeger zullen aankomen.

De eerste uren gaan hard. Onze plotter berekent een aankomsttijd op maandagochtend rond vier uur. Ruim veertien uur vroeger dan berekend. Dan, in de ochtend van de zondag, begint de wind wat af te nemen en zakt ook onze snelheid.

We voelen ons goed. Aanvankelijk was er nog wel een beetje misselijkheid, als we wat langer binnen waren, maar met het afnemen van de wind zijn de golven ook wat minder hoog en zijn we van de klachten af. We functioneren zoals het moet.

De nachten op zee zijn koud en zo gauw het licht wordt, gaat eerst de één een uurtje naar bed om op te warmen. De ander moet nog een uur doorbijten, maar heeft dan het voordeel om in een warm bed te stappen. Irene gaat vandaag als eerste.

De zondag verloopt eigenlijk, zoals je op zee kunt verwachten: mijlen maken en eten. Als je weinig omhanden hebt, omdat de automatische stuurautomaat, door ons Flip genoemd, het werk doet, ga je vanzelf snoepen. Een dropje, stukje kaas, kopje koffie, boterham, chocolaatje, stuk worst; het gaat er allemaal in.

In de maandagnacht neemt de wind steeds verder af en moeten we zelfs een paar uur de motor bijzetten om een beetje voortgang te maken. We willen zeker niet veel later dan maandag aan het eind van de middag in Thyboron aankomen, want in het donker deze voor ons onbekende haven aanlopen is geen optie.

Gelukkig komt de wind terug en om half twee zijn we in Thyboron. 250 Zeemijlen in 46,5 uur; dat is gemiddeld 5,7 knopen.

Thyboron is een klein vissersdorp met een elektriciteitscentrale en een visfabriek. De eerste is lelijk en de tweede stinkt verschrikkelijk. We maken een wandelingetje door het dorp en kopen bij een winkel in sportvisbenodigdheden een Deense vlag. Terug aan boord hangen we vlag in onze onderste zaling aan stuurboordzijde, want daar hoort de beleefdheidsvlag te hangen.

We maken een forse pan macaroni soldaat, wassen af en gaan om acht uur ter kooi.

Dinsdagochtend staan we pas om half negen weer op. We hebben heeeeerlijk geslapen. We ontbijten en zeilen naar Lemvig, een tochtje van twaalf mijl.

Het eerste stuk van de Limfjord lijkt op de Grevelingen: veel water, maar een smalle vaargeul. Het weer is prachtig en we genieten.

De volgende keer zullen wij niet meer aanleggen in Thyboron, maar rechtstreeks doorvaren naar deze haven. Wil je rust, dan naar de marina (100 Dkr = €7,40). Wil je in het leuke stadje liggen, dan vaar je door naar de vissershaven, liggeld onbekend. Wij liggen in de marina.

We zetten de fietsen in elkaar en rijden naar de stad. Dat is wel drie kilometer, waar je toch een kwartier over doet. We fietsen langs de vissershaven, lopen door het centrum, zitten op een terras, tanken tien liter diesel en fietsen terug naar de boot. We moeten om zes uur terug zijn, want dan verwachten we de havenmeester.