Nog niet zeevast

Zondag waait het nog steeds hard. We maken een wandeling op het strand. De pieren zijn vanwege de wind afgesloten. Maar goed ook. De golven slaan er af en toe overheen. Terug aan boord heffen we een verstopping in de spoelleiding van het toilet op. Er bleek zich een plastic zakje in genesteld te hebben. Ook doen we een poging het bakboordlicht te repareren. Voordat we vertrokken uit onze haven deden alle lichten het nog. We krijgen het licht niet meer aan de gang. Wordt waarschijnlijk een nieuwe. Helaas valt er op zondag niets te kopen in IJmuiden.

Het weerbericht spreekt over afnemende wind en we horen van onze buren, dat ze de komende nacht met drie boten (Zweeds, Noors en Nederlands) rond drie uur gaan vertrekken. Wij vinden dat wel heel erg vroeg en trekken ons eigen plan.

Maandagochtend om vier uur worden we gewekt door onze vertrekkende buren. Wij draaien ons nog eens om, maar van slapen komt niet veel. Ook wij staan op.

Om half zes zijn ook wij los en een halfuurtje later hijsen we onze zeilen tussen de pieren van IJmuiden. Onder een eenmaal gereefd grootzeil en een half uitgerolde genua zetten we koers naar . . . En dat weten we op dat moment nog niet. Onze bestemming wordt bepaald door weer, wind en hoe wij ons voelen. Helaas heeft de harde wind van de afgelopen dagen de golven op zee behoorlijk opgestuwd. Binnen een paar uur beginnen we ons een beetje katterig te voelen. We zijn nog niet echt zeeziek, maar helemaal lekker zit het niet. Buiten aan het roer gaat het wel, maar een bezoekje aan het inwendige van het schip zorgt onmiddellijk voor een aanval van misselijkheid.

Als dan ook de wind amper in kracht afneemt besluiten we rond twee uur in de middag, ondanks de problemen die we dan oproepen, de haven van Vlieland aan te lopen.

Als we bij de uiterton van het Zuid Stortemelk aankomen is het nog twee uur voor laagwater. We hebben de stroom tegen en een NW 5 Bft mee. Er lopen lelijke zeeën in het Stortemelk. Onder een halve genua en de motor bij komen we erdoor.  We komen niet in de problemen en ‘genieten’ van het spectaculaire geweld om ons heen. Als we in de Vliesloot komen wordt het rustiger om ons heen en met weinig moeite lopen we de haven van Oost Vlieland aan.

Bij het invaren in een vrije box, die er gelukkig nog ruim voldoende zijn, komen we tegen onze buurman aan. Omdat we geen stootwillen aan die kant hebben uithangen hebben we ons eerste krasje op de boot gezet. De buurman heeft gelukkig geen schade.

Zoals altijd is de zeeziekte over, als je in de haven bent en krijgen we eerst dorst en vervolgens honger. Gelukkig zit er een cafetaria op de haven en na een verkennende wandeling genieten we daar van een bak frites met mayo.

We ruimen de boot op en al heel snel vallen ons de ogen toe.

Vandaag tuigen we onze vouwfietsen op. Wat overigens met iets meer moeite gaat dan verwacht, omdat we ze drie jaar niet meer gebruikt hebben. We rijden naar het dorp Oost Vlieland, zien daar de veerboot aankomen, kopen een kaart van het eiland bij de VVV, scoren twee saucijzenbroodjes bij de bakker en fietsen via de waddenkant van het eiland naar de Vliehors. We maken daar een korte wandeling en rijden dan via de zeekant door de duinen weer terug. Onder weg stoppen we een aantal keren om van het uitzicht en de omgeving te genieten. Bij een  van die stops loopt spontaan een voorband leeg. Met moeite krijgen we de band weer dicht en maken de tocht af. Om drie uur zijn terug aan boord.

Vlieland is een prachtig eiland: stil, onbeschadigd en vriendelijk. Maar klein, waardoor het naar ons idee na drie dagen gaat vervelen.

De rest van de middag en de avond werken we website bij en bereiden onze volgende etappe voor.

We gaan richting Helgoland. Maar of we daar in één tocht zullen komen hangt af van . . .