Naar Zweden

Zaterdag hebben we alle tijd van de wereld. We gaan eerst uitgebreid douchen. Dan ontbijten we uitgebreid. En toch liggen we om half elf met de boot voor de eerste brug, de spoorbrug. Zevenhonderd meter verder ligt de verkeersbrug en die gaat alleen op het hele uur open. Gelukkig opent de spoorbrug om kwart voor elf, zodat we in konvooi naar de verkeersbrug opstomen, die precies om elf uur opent.

We zetten zeil en met een gezapig gangetje overbruggen we de vijftien mijlen tussen Aalborg en Hals. Hals is de oostelijke uitgang – of ingang – van de Limfjord. Volgens ons Hafenhandbuch is er een tankstation op tweehonderd meter van de haven. In Aalborg konden we weliswaar diesel tanken, maar dat was op de haven, en god weet hoe oud die diesel is. Wij tanken het liefst bij een tankstation voor auto’s, want daar zit omloopsnelheid in en is de diesel dus het schoonst. Helaas is het tankstation verhuisd en ligt nu op een kilometer afstand. We halen vier keer een jerrycan van tien liter. Dat is dus acht kilometer lopen. Maar de tank zit nu weer vol.

Hals is een echte trekpleister voor toeristen. De pont verbindt de beide oevers en er zijn eethuisjes, ijstentjes – de Denen eten graag en veel ijs –, goedkope modewinkels en een supermarkt. Ook de haven is druk. Als je na zessen aankomt, is de kans groot dat je moet zoeken naar een ligplaats. Uiteindelijk vindt iedereen wel een plek, maar klaag niet als je dan aan de kade bij de vissers of aan een terras ligt.

Na de wandelingen naar het tankstation maken wij ons op zondag op om naar Zweden over te steken. We willen naar Marstrand. Een afstand van ongeveer 75 zeemijlen. Bij een gepland gemiddelde van vijf knopen doen we daar dan vijftien uur over. Willen we niet in de avond – met de kans om in de nacht – aan te komen, moeten we dus ’s middags vertrekken en ‘s morgens aankomen.

Om drie uur varen we de haven van Hals uit en met een zwak briesje zeilen we het toegangskanaal tussen de banken uit. Daarna kunnen we halfwinds oploeven en op koers gaan. Het is een begin, waarvan je wel eens droomt: de zon schijnt, Flip de stuurhulp stuurt en er staan zo vlak onder de kust geen golven. In de engte bij Laesoe verandert het weer. De wind wordt sterker en ruimt van SW naar NW. Geeft niet, want onze koers blijft bezeild en we schieten hard op.

Of eigenlijk gaan we veel te hard. Met deze snelheid zijn we zo vroeg bij Marstrand, dat we de ingang tussen de eilanden in het donker moeten zien te vinden. We besluiten onze trip door de scheren niet linksom uit te voeren, maar rechtsom. Daarom zeilen we door tot de toegang naar Uddevalla. De wind neemt nog verder toe en we zeilen met twee reven en een klein stukje fok hoog aan de wind. De golven komen nu via het Skagerrak rechtstreeks van de Noordzee en worden lastig. Als de wind nog verder krimpt, moeten we zelfs een paar slagen maken om vrij van de rotsen te blijven.

Alles gaat goed en om half acht kunnen we langszij een vriendelijk Noor afmeren in Ellös in Zweden. We ruimen de boot een beetje op en wachten totdat de Noor vertrekt. Wij nemen zijn plaatsje langs de steiger in, spuiten het zout van de boot, maken het interieur zoutvrij en doen een tukje. We zeilden 92 mijlen in iets meer dan zestien uren.

We maken een wandelingetje door het dorp, waar naast de Halberg Rassy werf, niet veel te beleven valt. De omgeving maakt alles goed, die is werkelijk schitterend: water, rotseilanden, dorpjes met rode huisjes en bootjes. En de zon schijnt ook nog steeds. We genieten, maar gaan niet laat naar bed. Wat de lezer wel zal begrijpen.