Bretonse havens

Zaterdagochtend is het eerste wat we doen een weerbericht oppikken. Het “gewone” weerbericht belooft ons nog een droge morgen, maar een natte middag. We kijken naar de stroomkaarten en we besluiten direct te vertrekken.

Er staat weinig wind en we gaan niet ver. Met het beetje wind, dat er staat, vinden we het niet nodig het grootzeil uit te pakken. We gaan naar Camaret, wat ongeveer acht mijl verder naar het zuidoosten ligt.

Op de motor en met stroom mee varen we door de in- of uitgang van de baai van Brest richting zee. We zetten de genua en met een slakkengangetje zeilen we naar Camaret. Daar rollen we de genua weer in en omdat we zo vroeg zijn – het is pas kwart over negen – kunnen we er eenvoudig een ligplaats vinden.

We drinken koffie en we maken een wandeling door het stadje. Er zijn nogal wat terrasjes en er zijn veel ateliers van kunstschilders, pottenbakkers en andere kunstenaars. Het lijkt een beetje op Saint Tropez, maar dan de nuchtere Bretonse versie ervan. Er zijn veel toeristen, waarvan het grote aantal Belgen opvalt.

Het begint inderdaad te regenen. We lezen wat en brengen de middag verder in de ruststand door. In de avond begint het wat harder te waaien en het wordt echt fris. Gelukkig kunnen we via de BBC de wedstrijd Nederland – Brazilië volgen. Goed van onze jongens, dat ze de motivatie nog hebben om Brazilië te verslaan. Derde op een WK voetbal is mooi.

Op de zondag blijven we in Camaret liggen. We bereiden de tocht van morgen voor. Voor ons ligt een jacht uit Falmouth, dat morgen ook naar Bénodet wil, en Kees en de schipper ervan, Steve, vergelijken hun planningen. Steve was van plan om middenin de nacht te vertrekken, maar nadat hij onze planning heeft gezien past hij de zijne aan en zal ongeveer gelijk met ons vertrekken.

’s Middag wandelen we nog een keer naar het stadje en weten nu dat er vanavond vuurwerk is. Morgen is het de veertiende juli, de Franse nationale feestdag, maar hier in Camaret vieren ze dat al vandaag. Ook zal er een openbaar feest zijn, dat om half zeven vanavond begint.

Het feest begint inderdaad op het vastgestelde tijdstip met folkloristische Bretonse muziek. Wij zetten de radio aan om Duitsland – Argentinië te volgen. Als Duitsland zijn winnend doelpunt scoort, is buiten net het vuurwerk begonnen. Na een klein halfuurtje is de rook opgetrokken en zijn de Duitsers aan de andere steiger begonnen aan hun feestje, en gaat het openbare feest op de kade opnieuw van start; nu met modernere muziek. Wij waarschuwen de boot, die aan ons heeft vastgemaakt, dat we rond zevenen morgenochtend gaan vertrekken en gaan naar bed.

Maandagochtend om zes uur gaat de wekker af en een jacht vlak bij ons start zijn motor. Onze buurman denkt, dat wij willen vertrekken en zit al in de kuip te wachten. Hij moet nog even geduld hebben. Om kwart voor zeven zijn ook wij klaar voor vertrek en zien we dat Steve ook losgooit. We wachten even en varen achter hem aan de haven uit. Het feest op de kade is nog niet afgelopen.

We moeten vandaag door de Raz de Sein. Dit is een gevaarlijke doorgang tussen kust van Pointe de Bretagne en de eilanden die ervoor liggen. Wil je weten hoe gevaarlijk, kijkt dan maar eens op youtube (zoek: Tempête sur la Pointe de Bretagne). Het is voor ons noodzaak om daar met “slack“te zijn (Slack = Engelse term om het tijdstip aan te geven dat de stroom tussen eb en vloed omkeert en er dus even geen stroom staat).

Omdat we het eerste stuk tot aan de Raz de wind tegen hebben en we ons geen vertraging kunnen veroorloven varen we op de motor. Steve vaart voor ons en een Engels echtpaar dat ook bij ons aan de steiger lag en op weg gaat naar Spanje naast ons. Het Engelse paar heeft een 40 jaar oude Contest en vaart vanaf Camaret rechtstreeks over de Golf van Biskaje naar La Coruña.

Als we nog een paar mijl van de Raz af zijn zien we de brekers al en maken ons klaar. We doen alle luiken dicht, trekken onze zeilpakken aan, zekeren ons met onze lifelines aan de boot en hopen er het beste van. Gelukkig valt het allemaal wel mee en krijgen we amper water over het dek. Zo gauw het water tot rust is gekomen kunnen we een bocht maken en gaan de zeilen omhoog.

De wind is zwak, maar na het geweld in de Raz is het zo wel ontspannend. Na een uurtje begint het gelukkig wat meer te waaien. We zeilen tot de volgende kaap: Pointe de Penmarc’h. Hier valt de wind weg en omdat er regenwolken op ons afkomen bergen we onze zeilen. Die zijn nu gelukkig droog. Het laatste uur varen we op diesel naar de haven van Bénodet.

Om zeven uur liggen we vast aan een ponton aan de buitenkant van de haven. Het stroomt hier verschrikkelijk. Volgens de opgave van de almanak tot wel 4,5 knopen bij springtij. En toevallig is het vandaag springtij. We maken met vier lange lijnen vast, want door de langskomende boten kan het hier ook nog eens flink golven.

We maken ons meegebrachte eten warm en gaan even bij de havenmeester langs. Die is al aan het afsluiten en geeft ons snel de gratis munten voor de douche, de codes voor de hekken en het sanitair en de inloggegevens voor de WiFi. Afrekenen doen we morgen wel. Wel zo relaxed. Wij kunnen gaan douchen, wat we ook prompt doen.

Omdat ze in Bénodet de veertiende juli vandaag vieren, zijn er nogal wat feestvierders onderweg. Een paar uitgelaten jongeren in een speedboot veroorzaakt een heftige golfslag. Onze stootwillen schieten tussen de steiger en de boot vandaan en we dreunen een paar keer tegen de houten balk van de steiger. We zijn snel buiten en stoppen de stootwillen terug en voor de zekerheid hangen we er nog maar een paar bij. We hebben geen schade, gelukkig.

Om elf uur liggen we op bed, maar om kwart over elf barst ook in Bénodet het vuurwerk los. We hebben geen zin om ons aan te kleden en blijven in bed. Na een twintig minuten wordt het stil en hebben ook wij geen weet meer van de wereld.

Vandaag lopen we na ons ontbijt en een bezoek aan de havenmeester Bénodet in, zoeken het Bureau de Tourisme en halen daar een plattegrond van het plaatsje. We zoeken een supermarkt en doen er wat verse inkopen. Dan zijn we weer aan boord. We lunchen met vers brood en vullen onze dieseltank bij. Daarna schrijft Irene het logboek in en Kees schrijft het stukje voor reislogger.