Hanzesteden

Op maandag, de tiende juli, hebben we warme broodjes bij het ontbijt. De vorige dag hebben we ze besteld bij de havenmeester en vanaf half acht liggen ze klaar op het havenkantoor. We genieten van dit heerlijke ontbijt en daarna lopen we naar het centrum van Travemünde. Het is maandag en er is weekmarkt. Nou valt dat tegen; er staan maar twee groente- en fruitkramen, twee kledingkramen, een kaasboer en een notenbar. Bij de kaasboer kopen we geitenkaas.

We spreken een vriendelijke heer aan en vragen hem of er in de buurt bankkantoren zijn, want we zitten met een tekort aan contant geld. De man geeft toe, dat hij dat ook wel eens meemaakt en stuurt on naar een straat waar twee banken tegenover elkaar liggen. We pinnen geld. Wij zijn in Nederland inmiddels gewend aan overal pinnen. In België en Frankrijk is het ook gebruikelijk. Maar Duisland loopt hierin echt achter. Havengeld moet cash, winkels accepteren pinbetalingen slechts boven een bepaald bedrag – meestal 25 euro – en dan vaak alleen nog van Duitse EC-kaarten. Onder dit bedrag wordt dan zonder schaamte 2 euro in rekening gebracht. Zoals een Duitse medewatersporter toegaf: “Ja, Duitsland loopt hierin tien jaar achter, en het voormalige Oost Duitsland zeker vijftig jaar.” We kunnen nog wat verwachten de komende weken.

Bepakt met geitenkaas en contant geld lopen we naar de supermarkt om er wat boodschapjes te doen. Terug op de boot sluiten we onze waterslang op de kraan op de steiger aan en spuiten de boot eerst af om de leidingen door te spoelen. Daarna vullen we onze voortank met water. Dan begint het te regenen. Wij werken het logboek en het blog bij.

De volgende dag, het is dinsdag, gaan we naar Lübeck. We ontbijten met verse broodjes en pakken de rugzak in. We lopen naar het busstation van Travemünde, kopen daar twee combikaartjes voor trein en bus, en lopen dan naar het dichtbij gelegen treinstation.

De trein – meer een overmaatse tram op eigen baan – brengt ons in een halfuurtje naar het twintig kilometer verderop gelegen Lübeck. Op het Hauptbahnhof stappen we uit. We zoeken eerst op het erbij gelegen busstation uit hoe laat en vanaf welke bushalte de bussen naar Travemünde vertrekken.

We wandelen door een parkje waar Otto en Willem trots boven de struiken uitsteken. Otto von Bismarck en Kaiser Wilhelm I zijn grote namen in de Duitse vaderlandse geschiedenis. Je ziet regelmatig monumenten en afbeeldingen van hen.

Dan gaan we richting de oude stad. Via de Holsten-poort komen we binnen. Het is er druk; veel scholieren op schoolreis en natuurlijk de Japanners met hun selfiesticks en tablets.

Lübeck is een geweldig mooie stad. Er is al veel gerestaureerd en men is daar nog steeds mee bezig. Vanwege een open verbinding met zee via de Trave heeft de stad maximaal kunnen profiteren van de Handel tussen Oostzee en West-Europa. Lübeck was een van de grondleggers van de Hanze, het samenwerkingsverbond tussen steden die aan deze handel meededen.

We drinken koffie bij een konditorei en nemen daar een heerlijk stuk taart bij. We bezichtigen kerken, hofjes en een voormalig middeleeuws hospitaal. Dan lunchen we op een terras bij een restaurant. In een steegje ernaast ontstaat wat tumult als een paar jonge vrouwen een paar donker gekleurde mannen tegenkomen. De politie komt even later en de rust wordt hersteld. Het is bewolkt geworden en het wordt steeds donkerder. We rekenen af en lopen verder. Net als we in de buurt van een grote overdekte gaanderij zijn, begint het te stortregenen. We vluchten onder de gaanderij en zien een gordijn van regen neervallen. De straten zijn leeg. Waar zijn al die mensen zo snel naartoe?

Na een klein halfuurtje is het weer droog en we vervolgen onze tocht. Omdat de kilometers gaan tellen, lopen we langzaam richting bushalte. Er dreigt weer regen. We nemen de bus en tegen zessen zijn we terug aan boord. Het regent nu echt en we duiken onder.

Woensdagochtend is nog steeds buiig. We gaan eerst maar eens inkopen doen. Via de havenmeester weten we een adres waar men campinggaz verkoopt. Het is maar honderd meter voorbij de supermarkt, die op een tien minuten lopen van de haven is. We combineren het een en ander en een uurtje later hebben we boodschappen en een volle gastank.

Tussen de buien door is het best redelijk weer en na de lunch lopen we naar het strand van Travemünde. Voor de zekerheid hebben we wel een paraplu bij ons. Aan onze kant is Travemünde een industrieplaats met de terminals voor de veerboten naar Zweden en de Baltische staten. Ook is er een werf en staan er veel grote hallen (leeg). Aan de zeezijde is Travemünde een echte Duitse badplaats en kurort. Grote villa’s, hotels en een groot strand vol strandkorven. Grote plantsoenen en parken maken het geheel af. Charmant is het woord dat hier het beste past.

Als het tegen de avond begint op te klaren, halen we de tent van de boot en maken we ons klaar om morgen te vertrekken. We zetten de fok op de voorstag, want er wordt voor morgen best wel veel wind voorspeld. We douchen uitgebreid, want hier kan dat en morgen moeten we dat nog maar bezien.

We worden op tijd wakker en halen voor de laatste keer broodjes bij de havenmeester. We leveren onze magneetsleutel voor het sanitair in en na het ontbijt vertrekken we uit de Baltica Marina van Travemünde richting Wismar. Een afstand van 28 zeemijlen waar we een kleine zes uur over gaan doen.

In de haven hijsen we de zeilen: het ongereefde grootzeil en de fok. De windverwachting voor vandaag was gisteravond nog west 5-6Bft met windstoten tot 8Bft. Vandaag verwacht men west 4-5Bft met stoten tot 7Bft. In de haven en onder kust voldoet ons zeilplan prima. Met snelheden tot 8,5 knopen vliegen we richting Wismar. Wat verder uit te kust wordt het ons te gortig: we reven het grootzeil. Veel maakt het in snelheid niet uit – we lopen nu nog 8,3 knopen – maar het stuurt wat comfortabeler. Nog wat later buigt onze koers wat af en varen we ruimewinds. Ook nu lopen we nog 7,5 knopen. Op de marifoon waarschuwt Wismar Traffic voor windstoten tot (weer) 8Bft.

De laatste mijlen naar de haven van Wismar hebben we de wind recht van achter. We laten het grootzeil zakken en alleen onder fok varen we het laatste uur naar Wismar; ook nu nog 5,5 knopen.

Tijdens het laatste stuk worden we vergezeld door een replica van een kogge, het vrachtschip uit de Hanze tijd. Een replica met motor, antennes en elektrische verlichting is het, maar toch mooi om te zien.

We varen de Westhafen in en proberen eerst een ligplaats te vinden bij de vereniging, maar daar is alles vol. Er tegenover aan de steiger van de gemeente is nog net één plaats leeg. Wij meren er om twee uur in af. Travemünde – Wismar (van haven tot haven) deden we in vier uur en vijftig minuten. Dat het zo vol is wordt door de buurman verklaard. Er is teveel wind en dus blijft iedereen liggen. Wij hebben genoten van de snelle vaart.

We ruimen op, zetten de tent op de boot en de rest van de middag lezen. We hebben onze boeken met elkaar geruild. Irene leest nu “Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen over zijn verblijf in het bejaardenhuis en Kees leest “Ma” van Hugo Borst over zijn dementerende moeder. Is dit een voorbereiding op onze oudedag?

Vrijdag is Doe-dag. Kees ziet een buurman met verse broodjes lopen en vraagt waar die te koop zijn. Op nog geen vijf minuten lopen zit een grote drankenhandel, een Nettomarkt en een bakker. Kees grijpt portemonnee en een kwartiertje later zitten we weer aan warme – zeg maar hete – broodjes. Na het ontbijt gaan we boodschappen doen in onze eigen voorraad. Daarvoor moet ons bed helemaal verwijderd worden, want de Salacia Super zit onder ons bed. We verdelen de voorraden over de ander kastjes, we luchten de dekbedden, verschonen het beddengoed, stofzuigen de hele boot en richten daarna de boot weer in.

Het is heerlijk zomers weer geworden en we lopen de stad in. Wismar is een stad met twee gezichten. Aan de kant van de havens is het behoorlijk industrieel met chemische industrie, een grote werf en veel volk rond de vissershaven. Eenmaal in de oude stadskern ben je binnen in het Unesco Wereld erfgoed. Prachtig opgeknapte gevels en een heerlijk relaxte sfeer. Het is hier veel minder toeristisch, dan in Lübeck en we genieten. We drinken er koffie en eten er wat bij, terwijl een pianist op een oude piano midden op straat zit te spelen. Even verderop staat een saxofonist.

Al dagen hebben we last van een slecht werkende automatische piloot. Als Flip, de automatische piloot, werkt, wordt de motor van de autopiloot vergrendeld aan het stuurwiel. Deze vergrendeling heeft de neiging om los te schieten, om open te gaan. Hierdoor raakt de boot ongewild uit koers. We hebben de vergrendeling al wat strakker gezet, maar het euvel blijft bestaan.

Na de wandeling door de stad haalt Kees de stuurwielbesturing van de autopiloot uit elkaar en constateert twee afgebroken busjes in de aandrijving. Met een heet gemaakte kruiskopschroevendraaier maken we twee gaatjes in het plastic van de ring en met twee boutjes en wat moertjes en ringetjes hopen we het probleem opgelost te hebben. Na alles weer gemonteerd te hebben, testen we de aandrijving: het lijkt weer goed te werken. Of het allemaal de belasting op zee aankan, moet we maar afwachten.

Na het avondeten zitten we nog lang in kuip. Maar dan wordt het te fris en gaan we naar binnen. We drinken nog wat en dan slapen we in een heerlijk schoon bed.

Zaterdagochtend maken we eerst dit weblog. Vanmiddag nog even de stad in en morgen gaan we met de trein naar Schwerin. Moet ook heel mooi zijn.