Wat zijn wij toch verwend

23 juli 2017 - Flensburg, Duitsland

Zondag, 16 juli, lopen we na het ontbijt naar het station van Wismar. Een wandelingetje van amper een kwartier en kopen daar bij een automaat twee retourtjes naar Schwerin. De automaat vraagt je honderd uit om uiteindelijk twee kaartjes uit te spugen. We moeten een half uur wachten op onze trein. Maar als we er eenmaal in zitten, dan zijn we in een goed half uur in Schwerin.

Het station ligt aan de rand van de oude stad. We lopen naar he centrale plein bij het raadhuis en gaan eerst maar eens koffie drinken bij een konditorei. Uiteraard met een goed stuk taart er naast. Dan lopen we door de stad naar het slot. De stad is mooi, maar niet bijzonder: een voetgangerszone met veel moderne winkels in oude panden, waar de gevels op straatniveau lijken op die in andere steden. En net buiten de voetgangerszone is het meteen druk met vooral autoverkeer en staan de straten vol geparkeerd blik.

Maar het slot van Schwerin maakt alles goed. Helaas staat er een hoge bouwkraan en staat een gedeelte in de steigers. Hele delen zijn inmiddels gerestaureerd en zien er prachtig uit met bladgoud op de spitsen en langs de dakranden. En de tuin rond het slot is een wandeling zeker waard. En dan is er nog het tientallen hectare grote slotpark. We lopen eerst door het klassieke deel van het park, bezoeken en passant een culinaire manifestatie en beëindigen ons bezoek aan het slot met het bezichtigen van het  moderne deel van het park.

Onze voeten zijn versleten en via de stad lopen we terug naar het station en wachten een kwartiertje op onze trein. Vanuit de rijdende trein zien we in een gemaaid korenveld zomaar zes kraanvogels staan. Vanaf het station in Wismar lopen we via de binnenstad naar de haven. Bij de kerk is een markt van pottenbakkers met hun producten. Uiteraard lopen we over de markt. Eenmaal op de boot eten we wat en doen verder rustig aan. Veel internetten is er hier niet bij. Nergens wifi-hotspots zoals thuis; wat zijn wij toch verwend.

Maandagmorgen eten we eerst warme broodjes. We doen vandaag rustig aan. We tanken water, bereiden een deel van onze reis voor en lopen in de middag nog een keer door het mooie Wismar. We hebben ons hart eigenlijk een beetje verloren aan dit stadje en vinden het jammer dat we morgen weer verder trekken. We halen geld, want je kunt hier bijna nergens pinnen en alles moet cash; wat zijn wij toch verwend. In de avond maken we de boot klaar voor vertrek en gaan niet te laat naar bed.

De volgende ochtend loopt de wekker om zes uur af en een half uur later varen we de haven van Wismar uit. Er staat niet veel wind, maar we kunnen zeilen. Hoog aan de wind varen we de baai van Wismar uit en leggen aan op de Fehmarnsund-brug. Zoals voorspeld blijft de wind tegen en neemt later toe. We kunnen nog net onder vol tuig blijven varen en laveren zo tot vlak bij de brug. Eenmaal in de smalle geul naar de brug is het onmogelijk te zeilen. Om drie uur laten we de zeilen zakken en op de motor varen we naar de baai bij Heiligenhafen. Een uur later liggen we er op anker. We gaan niet naar een van de jachthavens, want we willen hier alleen maar overnachten. We liggen mooi beschut op ons anker en wat zou je dan in een haven zoeken?

Woensdag, de 26ste juli, hebben we om twintig minuten over zes ons anker weer aan boord. De wind is gedraaid en zit nu de oosthoek. Meer zeilers willen van deze wind profiteren en er zijn er op dat vroege uur al heel wat onderweg. We gaan naar Eckernförde aan het einde van de Eckernförder Bucht en moeten daarom door het schietgebied van Todendorf heen en volgens de informatie wordt er vandaag geschoten, wat betekent dat we om moeten varen. Om half negen meldt Todendorf Naval Radio, dat er vandaag alleen vlak onder de kust wordt geschoten en dat de directe route naar Kiel / Eckernförde vrij bevaren mag worden. We veranderen direct onze koers en nemen de kortste weg.

We varen bijna voor de wind en dan is het sturen lastig. Vooral nu de wind ook nog toeneemt. Maar met veel concentratie komen we toch aan het begin van de Eckernförder Bucht, die open ligt voor de wind. We rollen alvast de genua in, omdat die wordt afgedekt door het grootzeil en vlinderen (grootzeil aan de ene kant en de genua aan de andere kant) door de achterop lopende golven lastig is.

Opeens merkt Irene een met ons meebewegende uit het water stekende pijp zo’n honderd meter naast ons op. We proberen er een foto van te maken en bekijken het geval door de verrekijker. Het lijkt iets mechanisch te zijn. Dan verschijnt er achter het eerste pijpje een tweede, wat dikkere pijp. Het raadsel van het pijpje lost zich op: naast ons komt een onderzeeër boven water. Eerst de toren, waar de antennes langzaam uit oprijzen en dan de romp. De boot vaart nu voor ons en wijst ons de weg naar de marinebasis van Eckernförde.

Bij de marinehaven moeten wij hem voorlaten gaan en nemen wij de tijd om het grootzeil te laten zakken. Als de U-boot de haven is binnen gelopen, kunnen wij door naar de jachthaven van de Segel Club Eckernförde, waar we snel een lege box (groen schildje) vinden. We meren om vier uur af en ruimen de boot op. Na bezoek aan de havenmeester, zetten we de tent op, want er wordt onweer voorspeld voor vannacht. We maken een hap eten en gaan niet laat naar bed.

In de nacht naar donderdag regent het wat en is er wat gerommel. Het valt allemaal wel mee. Het dek van de Salacia is de afgelopen weken smerig geworden en omdat er vannacht wat regen is gevallen en het dek nu lekker is voorgeweekt, schrobben we eerst het dek. Dan trekken we onze stadse kleren aan en gaan naar de stad.

We liggen buiten de stad en moeten twintig minuten lopen om er te komen. In stad is het gezellig druk. Het wordt dit weekend het weekend van de Eckernförder Classics. Er liggen al een paar klassiek schepen en op de kade worden stalletjes en eettentjes opgebouwd. Het is heerlijk weer en het is druk in de stad.

We gaan terug naar onze jachthaven, waar het heerlijk rustig is vergeleken bij de twee havens in de stad, waar het overvol is. Na het eten lopen we op ons gemak nog een keertje naar de stad, maar er is ’s avonds aanmerkelijk minder volk op de been.

Vrijdagochtend besteden we aan het doen van kleine klusjes. Kees haalt bij de watersportzaak in de stad een beter passend harpje om de halshoek van grootzeil vast te zetten. Het oude harpje paste prima op ons oude zeil, maar is te kort voor het nieuwe zeil. Dat is nu verholpen. Ook werkte de drukknop voor het leegpompen van onze douchebak niet goed. Ook dit euvel is verholpen. Irene heeft ondertussen de boot van binnen schoongemaakt.

’s Middags lopen we naar de stad en zien dat de bruine vloot is vertrokken. Hoezo Eckernförder Classics? Daar komen we al snel achter: oude automobielen. Dit weekend zijn er veel klassieke auto’s. En er is een heel programma van tochten en etentjes voor de deelnemers uitgezet.

Tegen etenstijd melden wij ons bij een exquise Chinees restaurant om aan te schuiven bij het buffet. We hebben heerlijk gegeten. Andere smaken dan we gewend zijn maar toch heerlijk. Helaas heeft dorst ons de nacht naar zaterdag deels wakker gehouden.

Zaterdag worden we om half acht door een ouder echtpaar op de boot naast ons uitgezwaaid. We hebben de fok aangeslagen en met een rif in het grootzeil laveren we de Eckernförder Bucht uit. We gaan vandaag naar de Flensburger Förde, op de grens van Duitsland en Denemarken. Er waait een stevige oostenwind, maar eenmaal buiten de Bucht kunnen we naar het noorden wegdraaien en halvewinds lopen we met acht knopen langs de kust van Sleeswijk-Holstein. Binnen vijf uur zijn we in de jachthaven van Geltinger Mole. Het is een natte tocht: veel buiswater over de boot en wat regenbuien. Vlak voor we de haven binnenlopen, zien we een stortbui voor ons langs trekken. Het zicht op de haven wordt ons even ontnomen.

In de haven ruimen we op en spuiten het zout van de boot. Dan zetten we tent er weer op. Er wordt nog meer regen voorspeld.

We worden aangesproken door een stel van een zeilboot tegenover ons aan de steiger. Ze willen heel graag eens kijken hoe de Dufour 365 van ons eruit ziet. Ze overwegen zelf ook een Dufour te kopen. Als het even droog wordt, melden ze zich en laten we hen onze boot zien. Ze zijn onder indruk en zeggen op zoek te gaan naar een boot als de onze.

We maken ons avondmaal en schrijven dit blog. Morgen zijn er vanaf acht uur weer broodjes bij de winkel op de haven. Wat zijn wij toch verwend.

Foto’s

2 Reacties

  1. H. Smits:
    23 juli 2017
    Wat een mooi verhaal elke week.
    Jullie genieten. Fijn.
    Nog heel veel vaarplezier .
    Heel veel groeten
    Cor en Herma.
  2. 24 juli 2017
    Ik heb weer genoten van jullie verhaal
    groetjes gre